Όσοι νοιάζονται για τα αδέσποτα στην Ελλάδα, αυτοί οι λίγοι, οι εξουθενωμένοι, οι υποβιβασμένοι, οι παρεξηγημένοι, που ξέρουν τι ψυχή και τι στομάχι θέλει για να ασχοληθείς με το “άθλημα”, θα ‘πρεπε να στέκονται βράχοι ο ένας δίπλα στον άλλον, να σέβονται και να κατανοούν. Να υπάρχουν σαν ομόκεντροι κύκλοι, με τον ίδιο σκοπό.
Θα’πρεπε.
Έχουμε παρακαλέσει ξανά και ξανά: ελάτε να μιλήσουμε, εάν χρειάζεστε ζητήστε μας βοήθεια και θα βρούμε μια λύση μαζί.
Αλλά αντ’αυτού κάποιοι συνεχίζουν, σαν τον κλέφτη μες στην νύχτα, να εγκαταλείπουν έξω από το καταφύγιο, τι; Ότι τους περισσεύει; Γιατί εάν σέβονταν αυτά τα πλάσματα, που παρόλο την ταλαιπώρια τους μόνο αξιοπρέπεια έχουν, έτσι δεν θα τα ξεφορτώνονταν. Όχι έτσι.
Ένα box μεταφοράς, μόνο το καπάκι από άλλο ένα, λουριά, ένα παλιό πάπλωμα, δυό κουτιά zylapour, κάτι λιχουδιές … και μια σκυλίτσα, άρρωστη, ταλαιπωρημένη και φοβισμένη, μας περίμεναν το πρωί έξω από το καταφύγιο, πεσκέσι.
Μην τολμήσετε να πιστέψετε πως προσφέρατε, πως βοηθήσατε.
Και το δικαίωμα δεν σας το αφαιρούμε εμείς, αλλά η συμπεριφορά σας.
Για ντροπή δεν ψάχνουμε πιά, ξέρουμε πως δεν υπάρχει.
