Καλό ταξίδι Ναπολέων μας, να δώσεις πολλά φιλιά σε όλα τα “μωρά” μας εκεί που θα είσαι.

RIP 01.11.2021

“A companion is gone… but the memory lives on”

Ευχαριστούμε πάρα πολύ τους Εικονικούς γονείς του για την στήριξη και την αγάπη τους.

****

Καθόλου δεν θέλουμε να ανεβάσουμε αυτό το post.
Το αποφεύγουμε μέρες τώρα.
Ούτε να το συζητήσουμε μεταξύ μας θελήσαμε, ούτε καν να το σκεφτόμαστε. Μόνο να μην είχε συμβεί.
Αυτό. Να μην είχε συμβεί.
Από τα σκυλιά που λατρέψαμε και θαυμάσαμε πιο πολύ.
Είχε έρθει στο καταφύγιο σε τραγική κατάσταση, πραγματικό λείψανο, δεν υπάρχει άλλη λέξη να το περιγράψει καλύτερα.
Με τόση δύναμη ψυχής που μέσα σε λίγους μήνες μεταμορφώθηκε στον Καπετάν Φασαρία του καταφυγίου.
Πετούσε!
Και είχε υιοθετηθεί και σε λίγες μέρες θα πήγαινε στο σπίτι του.
Αλλά εντελώς απρόσμενα “έφυγε”. Έτσι απλά, έφυγε, αφήνοντας μας σοκαρισμένες και απαρηγόρητες. Ανακοπή είπε ο γιατρός.
Όταν ενημερώσαμε τους κηδεμόνες που τον περίμεναν, μας ζήτησαν λίγο χρόνο για να κλάψουν το σκυλί ΤΟΥΣ. ΤΟΥΣ!
Και δεν το είχαν πάρει ακόμα σπίτι. Και μετά μας ανακοίνωσαν πως θα υιοθετήσουν άλλο. Και το έκαναν.
Με αυτό τον τρόπο, τον απίστευτο, ο Smoke φεύγοντας έσωσε ένα άλλο.
Παρόλα αυτά, η απουσία του θα μας πονάει πάρα πολύ.
Αντίο, βρε Σμόκυ, δεν μπορούμε να το πιστέψουμε.
Δεν θέλουμε

Ευχαριστούμε πάρα πολύ τους Εικονικούς γονείς του για την στήριξη και την αγάπη. Ευχαριστούμε και λυπόμαστε πολύ αν σας πικράναμε .

Είναι και οι άνθρωποι που δεν περίμεναν ποτέ πως θα τους τα φέρει έτσι η ζωή και θα σηκώνουν ευθύνες που δεν τους αναλογούν. Και που θα είναι τόσο συμπονετικοί με τους άλλους, θα κάνουν τόσο δικό τους το πόνο των άλλων, που με τον εαυτό τους θα γίνουν σκληροί. Για να αντέξουν.
Και θα έρθουν στιγμές που θα θέλουν να κάνουν λίγο πίσω, να πάρουν μια βαθιά ανάσα, αλλά δεν τους επιτρέπεται.
Έχουμε πει, για αυτό είμαστε εδώ, ο ένας για το άλλον. Για να μοιραζόμαστε τις χαρές, αλλά και τον πόνο.
Σήμερα είπαμε αντίο στην Ρουμπίνη. Έζησε, αγαπήθηκε, γέρασε. ‘Εφυγε πλήρης.
Και σήμερα κλάψαμε όλες, όπου βρισκόταν η καθεμιά, μαζί με την Φωτεινή γιατί για αυτήν ήταν πιο δύσκολο. Κι ας μην λέει ποτέ πολλά. Καταλαβαίνουμε.

Αγαπημένη μου Μπεμπέκα,
σου γράφω γιατί μου λείπεις.
Και μπορεί να φαίνεται αστείο σε πολλούς που ένα καταφύγιο αδέσποτων ζώων στέλνει γράμμα σ’ένα πρόβατο, αλλά να σου πω…και πότε μας ένοιαξε εμάς τι λένε οι άλλοι;
Μας έμαθες πολλά βρε Μπεμπέ. Μας έμαθες ότι τα πρόβατα, όπως όλα τα ζώα, έχουν όχι μόνο συναισθήματα, αλλά και χαρακτήρα, όπως εσύ, τσαγανό, πείσμα και θάρρος. Διεκδικούν τον χώρο τους σε αυτόν τον κόσμο, που τόσο τα αδικεί.
Άλλαξες την άποψη που είχαμε για τα πρόβατα.
Όμως το πιο σημαντικό, είναι πως άλλαξε η δική σου άποψη για τον άνθρωπο.
Σ’αγαπήσαμε πολύ εδώ Μπεμπέκα. Έκλαψαν όλοι όταν έφυγες και μιλάνε για σένα συνεχώς. Υπήρξες σημαντική.
Και έδωσες πολλά, γιατί ο άνθρωπος μόνο να κερδίσει μπορεί από τα ζώα.
Και ξέρεις κάτι; Τελικά ο κόσμος που όλοι ονειρευόμαστε δεν είναι πολύ μακριά μας Μπεμπέκα, είναι εδώ δίπλα μας, κοντά μας.
Και χωράμε όλοι σε αυτόν.
Αρκεί να το θελήσουμε…
Το σπίτι σου, το ΚΑΖ.

-Η Μπεμπέκα μας ένα βράδυ έπεσε για ύπνο και απλά δεν ξύπνησε ξανά. Και μας λείπει πάρα πολύ.