Δεν έχουμε ποτέ γκρινιάξει…

…δεν μας κούρασε ποτέ ζώο, όσο άρρωστο κι αν ήταν, όση φροντίδα κι αν χρειάστηκε, όσο δύσκολο κι αν ήταν να το αναστήσουμε, γιατί για αυτό είμαστε εδώ, για τα δύσκολα. Είμαστε εδώ για τα ζώα που μας έχουν ανάγκη.
Όμως μας πνίγετε. Μας σκοτώνετε!
Εσείς που κάνετε πως δεν ακούτε τις απελπισμένες μας εκκλήσεις για βοήθεια, εσείς που πιστεύετε πως εμείς πάντα μπορούμε,
εσείς που δεν υπολογίζετε τα ζώα που προηγούνται.
Το καταφύγιο στραγγαλίζεται με διαρκείς εγκαταλείψεις.
Το καταφύγιο πνίγεται και αντί για ένα χέρι να μας τραβήξει πάνω, μόνο πρός τα κάτω μας σπρώχνουν.
Το καταφύγιο πεθαίνει.
Και μαζί με αυτό θα πεθάνουν και ζώα που θα χάσουν την ελπίδα που θα τους προσφέραμε.
Για να φτάσεις να βοηθάς αδέσποτα πρέπει να νιώθεις και να πονάς για την αδικία. Που βρίσκεται αυτή η αναισθησία απέναντι μας λοιπόν;
Δεν έχουμε πάρα να ελπίζουμε πως κάποια στιγμή θα ξυπνήσει το φιλότιμο και θα σταματήσετε να μας εκβιάζετε με ζώα έξω από την πόρτα μας…
Υποτίθεται πως είμαστε σύμμαχοι! Υπάρχουν και άλλοι τρόποι.
Έλεος. Μας σκοτώνετε.