Την είχαμε ονομάσει Σίνιαντ, αλλά όλοι την φωνάζαμε γιαγιά. Μας την είχαν φέρει για να την κοιμίσουμε πέρσι τέτοιο καιρό. Ήταν μια φαλακρή γριούλα, πετσί και κόκαλο, γεμάτη πληγές, που δεν ζητούσε παρά ένα πιάτο φαγητό κι ένα χάδι. Της κάναμε όλες τις εξετάσεις που μπορεί να φανταστεί κανείς και δεν βρίσκαμε τίποτα. Η γιαγιά έζησε με αξιοπρέπεια ένα περίπου χρόνο μαζί μας, παρέα με τον παππού Γιώργο. Μέχρι που το χθες το πρωί δεν σηκώθηκε από το κρεββατάκι της.
Σίνιαντ
6/01/2008