Αχ παππούλη!  Κι ελπίζαμε να ζήσεις τουλάχιστον όσο κι εμείς.  Το βλέπαμε όμως νάρχεται, είχες βαρύνει, οι κινήσεις σου γινόντουσαν με δυσκολία, είχες χάσει το καμαρωτό σου περπάτημα κι η καρδιά σου, αχ αυτές οι κουρασμένες καρδούλες των παπούδων, σε άφηνε λίγο λίγο.  Σήμερα, παρά τα φάρμακα που έπαιρνες, έκανες ασκήτη.  Σε τρέξαμε στην κλινική, σου έκαναν ότι έπρεπε να σου κάνουν κι επιστρέψαμε στο καταφύγιο για να φύγεις ύστερα από λίγο για το μεγάλο ταξίδι.  Πού να απαριθμήσουμε τις χάρες σου σ’ αυτό το μικρό χώρο παππού;  Ήσουν ένας και μοναδικόςπαππού Γιώργο. 27.12.2011