Όταν ο Βασιλάκης ήρθε στο καταφύγιο όλοι μείναμε άφωνοι από την ομορφιά του. Ένα δυνατό, δυναμικό, κατάμαυρο και πανέμορφο κουτάβι που θα γινόταν σε κάποια στιγμή ένας μεγαλοπρεπής ημίαιμος Βέλγος λύκος.  Σε ότι και να παιζόταν στο καταφύγιο η μυτόγκα του ήταν πάντα χωμένη. Στα τρεξίματα, στα παιχνίδια και στους λεονταρισμούς ο πρώτος. Όλα αυτά τα διέκρινε ο ‘Aλκης κι είπε “αυτόν κι όχι άλλον”. Κι έτσι ο Βασιλάκης άνοιξε καινούρια σελίδα στη ζωή του, στο σπίτι του μπαμπά του.