Στις 14 Φλεβάρη μπήκαν στο καταφύγιο μια μάνα με τα τρία μωρά της, αυτά που επέζησαν από τα δώδεκα που γέννησε. Η μάνα αυτή, ένα τόσο ταλαιπωρημένο πλάσμα, όμως με τόσα αποθέματα αγάπης και καλοσύνης που σε κάνει να αισθάνεσαι δέος! Τα μωρά της είναι λίγο φοβισμένα (τι θα'χουν δει τα μάτια τους), για αυτό ξεκινήσαμε άμεσα και σε διπλές…
Οι άνθρωποι που βρίσκονται σε φυλακές, μπορούν ίσως καλύτερα από όλους, να νιώσουν τα ζώα στα καταφύγια. Ξέρουν πόσο σημαντική είναι για όλους μας μια δεύτερη ευκαιρία, η ελπίδα για μια νέα αρχή. Και πόσο παρήγορο είναι να ξέρεις πως σε νιώθουν και σε σκέφτονται. Λάβαμε ένα δώρο που μας συγκίνησε πολύ! Ευχαριστούμε για τη δωρεά τριών σκυλόσπιτων που κατασκευάστηκαν…
Λένε πως οι νεράιδες είναι γυναίκες ψηλές, λεπτές που κάθονται κάτω από τα δέντρα και τ’ αλώνια και πως όποιος ξεδιψάσει από τις πηγές που κατοικούν δεν τον αγγίζει ποτέ ξανά η λύπη.
Κι ότι αν μάθεις το μυστικό τους γίνεσαι πάλι παιδί.
Στην πλάτη τους έχουν φτερά εύθραυστα σαν της πεταλούδας κι όποιος τις πειράξει τιμωρείται.
Όμως δεν είναι ορατές σε όλους τους ανθρώπους, λίγοι έχουν το χάρισμα να τις βλέπουν.
Οι τοίχοι το καταφυγίου έχουν γεμίσει με φωτογραφίες των παιδιών μας. Παιδιά που ήρθαν και δεν υιοθετήθηκαν ποτέ, άλλα που πέρασαν για λίγο μα ήταν σαν να 'ταν μαζί μας χρόνια, άλλα που είναι τώρα στα σπίτια τους κι άλλα που μας βλέπουν από τον σκυλοπαράδεισο. Κορνίζες φτιαγμένες στο χέρι, με φτηνά υλικά, λίγο στραβά κρεμασμένες, με φωτογραφίες ερασιτεχνικά βγαλμένες…
Αγαπημένη μου Μπεμπέκα, σου γράφω γιατί μου λείπεις. Και μπορεί να φαίνεται αστείο σε πολλούς που ένα καταφύγιο αδέσποτων ζώων στέλνει γράμμα σ'ένα πρόβατο, αλλά να σου πω...και πότε μας ένοιαξε εμάς τι λένε οι άλλοι; Μας έμαθες πολλά βρε Μπεμπέ. Μας έμαθες ότι τα πρόβατα, όπως όλα τα ζώα, έχουν όχι μόνο συναισθήματα, αλλά και χαρακτήρα, όπως εσύ, τσαγανό,…
