Η Αριάδνη είναι μια μικρόσωμη σκυλίτσα περίπου 10- 11 ετών.
Ακόμα και σήμερα εξακολουθούμε να μη καταλαβαίνουμε πώς αφήνουν στο δρόμο οι άνθρωποι τα ζώα με τα οποία έχουν περάσει μαζί τους όλη τους τη ζωή.
Η Αριάδνη μας είναι λίγο ντροπαλή και επιθυμούμε να της βρούμε ένα ήσυχο σπίτι για να περάσει τα υπόλοιπα χρόνια που έχει μπροστά της.
H Anne είμαι μια έφηβη, δεν την λές κουτάβι πιά, όμως όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα σταματήσει ποτέ να είναι παιδί. Θα παραμείνει γλυκιά και αθώα, θα έχει πάντα ανάγκη την στοργή, θα ζεί για να χώνεται σε αγκαλιές αφού χορτάσει το παιχνίδι, θα χαίρεται και θα διψάει για ζωή όπως μόνο ένα παιδί μπορεί.
Αρχες Γεναρη του ’14 τον έσωσαν…
Ηταν αδεσποτος στην Βαρκιζα και η εθελόντρια που ζούσε εκει, τον έβλεπε συχνα.
Μια μέρα άκουσε κραυγες σκύλου να βγαίνουν απο μια πολυκατοικία.
Έψαξε και τον βρήκε μέσα σε ενα αποθηκάκι με εργαλεία, κλειδωμένο με λουκέτο, τρομαγμένος είχε σκαρφαλώσει πάνω σε ράφια για να δει έξω απο ενα παραθυράκι. Αστυνομίες, φασαρίες, πανικος.
Κανείς δεν έμαθε για ποιον λογο τον είχαν φυλακισει. Ακολούθησαν γιατροί,θεραπείες, φροντίδα και ελπίδα οτι σύντομα θα έβρισκε σπίτι!
Πέρασαν όμως τα χρόνια και …καμία οικογένεια για τον Ντιέγκο
Τα ζώα που μπαίνουν στα καταφύγιο έχουν σωθεί από δύσκολες έως -δυστυχώς- φρικτές καταστάσεις.
Από την στιγμή όμως που πατάνε το πόδι τους εδώ, τα προβλήματα τους γίνονται δικά μας. Δουλειά μας είναι να κάνουμε το παν για να μην πεινάσουν, να μην πονέσουν, να μην φοβηθούν ξανά. Το μόνο που ζητάμε από αυτά είναι λίγη υπομονή. Υπομονή και όλα θα φτιάξουν.
Είναι όμως και μερικά, όπως ο Daniel, που όταν του λές “υπομονή αγόρι μου θα τελειώσει η θεραπεία σου και σύντομα θα είσαι στον ήλιο, ελεύθερος, θα παίζεις με τους φίλους σου” και σε κοιτάει με αυτά τα μάτια και εύχεσαι να μπορούσες να τα φτιάξεις όλα σε ένα λεπτό.
Τον χρόνο δεν τον ορίζουμε…
Τα μάτια ενός ζώου έχουν την ικανότητα να μιλούν μια σπουδαία γλώσσα” έχει πεί ο Martin Buber και έχει απόλυτο δίκιο. Και τα μάτια της Ina μας δεν μιλούν απλά, σε μαγνητίζουν, σε μαγεύουν, σε ταξιδεύουν. Σε κάνουν να ξεχνάς όπως ξέχασε και αυτή όσα δύσκολα έχει περάσει. Σε κάνουν να απορείς πόση ομορφιά υπάρχει γύρω μας και εμείς την προσπερνάμε.
