Η Ὄασις είναι το μέρος που σ’αγκαλιάζει και δροσίζεσαι, που ξεκουράζεσαι. Είναι το κάθε όμορφο μέσα στα άσχημα.
Είναι ότι στην ζωή μας χαρίζει στιγμές δροσιάς, χαράς, ανάπαυλας, στιγμές αγάπης, στιγμές δηλαδή, παραδείσου.
Και αυτό βλέπουμε στα μάτια αυτής εδώ της μικρής, μια όαση, μέσα σε μια όαση, μέσα σε μια όαση…Ποιητές θα γίνουμε με τέτοιες ομορφιές!
Να το πούμε και λίγο πιο πεζά; Η μικρή μας είναι μια σκέτη απόλαυση και ψάχνει σπίτι!
Η Παγκόσμια Ημέρα Ζώων πρωτογιορτάστηκε το 1931 σ’ ένα συνέδριο περιβαλλοντιστών στη Φλωρεντία. Η ημέρα αυτή αρχικά είχε ως στόχο να ευαισθητοποιήσει για τα υπό εξαφάνιση ζώα, αλλά πλέον έχει διευρυνθεί και περιλαμβάνει όλα τα είδη του ζωικού βασιλείου για τα οποία κανένα δικαίωμα, δυστυχώς, δεν είναι αυτονόητο και απαρέγκλιτα δεδομένο.
Επιμέλεια: Μαριλέλλα Aντωνοπούλου – Δήμητρα Τσιγγενέ
“Ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται τη ζωή κάθε ζώου” “κάθε ζώο δικαιούται φροντίδας, προσοχής και προστασίας από τον άνθρωπο”, “η εγκατάλειψη ενός ζώου θεωρείται πράξη απάνθρωπη και εξευτελιστική”, “τα δικαιώματα του ζώου πρέπει να κατοχυρωθούν απ’ τους νόμους, όπως ακριβώς και τα δικαιώματα του ανθρώπου”. Αυτά είναι μερικά από τα άρθρα που θεσπίστηκαν με αφορμή εκείνη την ημέρα αλλά που, δυστυχώς, μέχρι σήμερα δεν ισχύουν καθολικά, ούτε για τα άγρια, αλλά ούτε και για τα οικόσιτα ζώα.
Οι εθελοντές που τον βρήκαν τον ονόμασαν Red…Mr. Red 
Περιφερόταν σε γειτονιές της Μύρινας (Λήμνος) ταλαιπωρημένος και φανερά αδυνατισμένος.
Ο κύριος Red λοιπόν δεν ακούει καλά, είναι κουφός και η όρασή του δεν ειναι 100%, βλέπει σκιές. Το Καταφύγιο μας άνοιξε την μεγάλη αγκαλιά του και του πρόσφερε την ασφάλεια που ζητούσε.
“Hello!
Τρομάξατε να με γνωρίσετε ε; Η Angel είμαι!
Η πλατούλα μου είναι πάρα πολύ καλύτερα.
Έβγαλα μαλλάκια και πάχυνα. Αμέ…!”
Πάει πολύ καλά η μικρή μας. Μόνο τα καλύτερα απο εδώ και πέρα.
H Angel περίπου ενάμιση έτους . Δεν έχει περάσει ομορφα στα πρωτα χρόνια της ζωής της αλλά της υποσχεθήκαμε ότι από και πέρα δεν θα ξανανιώσει πόνο.
**
Η Astra και ο Nate.
Αν ήταν δίποδα παιδιά θα ήταν από αυτά τα πιτσιρίκια που κρύβονται πίσω απ’ το φουστάνι της μάνας τους όταν συναντούν έναν άγνωστο, που γίνονται κατακόκκινα όταν πάνε να τα φιλήσουν, που χαμηλώνουν το βλέμμα και είναι διστακτικά, που ντρέπονται να πούν το ποίημά τους στη γιορτή του σχολείου.
Αν ήταν δίποδα παιδιά θα είχαν την δική τους οικογένεια και δεν θα είχαν βρεθεί μόνα στον δρόμο.
