Ήταν Ιούνης του 2007 όταν μας ειδοποίησαν για ένα σκυλί που ήταν ξαπλωμένο και ακίνητο όλη την μέρα. Ήταν μία μαύρη, ραδινή, πανέμορφη σκύλα που βρισκόταν στο κατώφλι του θανάτου, σε κώμα. Σε κώμα έμεινε και στο καταφύγιο τρεις μέρες μέχρι να αρχίσει να ανοίγει τα μάτια της και την συντηρούσαμε μόνο με ορούς. Όταν συνήλθε έπρεπε να την μάθουμε από την αρχή να τρώει και να περπατάει. Το χαρακτηριστικό της ήταν οι κύκλοι που έκανε γύρω από τον εαυτό της, που γινόντουσαν όλο και πιο έντονοι όταν ήθελε να εκφράσει τη χαρά της που μας αισθανόταν δίπλα της. Η όρασή της είχε προβλήματα, πιστεύουμε ότι έβλεπε τα αντικείμενα κατατμημένα και σε άλλες θέσεις από εκεί που ήταν. Το βλέμμα της ήταν απλανές, σαν να κοιτούσε πάνω από τα κεφάλια μας, κάπου πέρα, μακριά. Ήταν όμως η Πία μας, η μία και μοναδική και για κάθε πρόοδό της είχαμε πανηγύρι.
Ποτέ δεν πιστέψαμε ότι θα βρισκόταν κάποιος να την υιοθετήσει, η θέση της όμως στο καταφύγιο και στην καρδιά μας ήταν εξασφαλισμένη. Μέχρι που μπήκε η Πέτρα στη ζωή της… Μία γυναίκα στη Γερμανία που θέλησε να δώσει στη σκυλίτσα μας ό,τι είχε στερηθεί. Κι έτσι ταξίδεψε η Πία στη Γερμανία. Τηλεφωνήματα και e-mail από την μαμά της σχεδόν καθημερινά μας ενημέρωναν για το κορίτσι μας. Στην αρχή έπρεπε η Πέτρα να την κουβαλάει αγκαλιά τους δύο ορόφους για να βγουν έξω, μέχρι που η Πία ανεβοκατέβαινε τις σκάλες σαν φτερό κι εμείς απορούσαμε πώς έβλεπε. Βόλτες στους αμπελώνες και στο δάσος της περιοχής την έκαναν να διευρύνει τους ορίζοντές της και να χαίρεται σαν κουτάβι κάθε φορά που έβγαιναν έξω. Και στο σπίτι είχε την γρια σκύλα της Πέτρας να της κρατά παρέα, μέχρι να επιστρέψει η μαμά τους από τη δουλειά. Και στα reunion που κάναμε ερχόταν πάντα η κοπελιά μας με την μαμά της, να την καμαρώσουμε και να χαρούμε με την χαρά της. Τους κύκλους γύρω από τον εαυτό της δεν τους σταμάτησε ποτέ, απλά γινόντουσαν όλο και πιο σπάνιοι.
Η Πία μας “έφυγε” σήμερα το πρωί από νεφρική ανεπάρκεια. Κι εμείς δεν θρηνούμε για τον θάνατό της. Γιορτάζουμε για τη ζωή της, για τα καλά χρόνια που πέρασε κοντά μας στο καταφύγιο και κοντά στην Πέτρα. Καλό σου ταξίδι ομορφιά μας κι εκεί που πήγες να συνεχίσεις να χορεύεις τους κυκλικούς σου χορούς.
Ποτέ δεν πιστέψαμε ότι θα βρισκόταν κάποιος να την υιοθετήσει, η θέση της όμως στο καταφύγιο και στην καρδιά μας ήταν εξασφαλισμένη. Μέχρι που μπήκε η Πέτρα στη ζωή της… Μία γυναίκα στη Γερμανία που θέλησε να δώσει στη σκυλίτσα μας ό,τι είχε στερηθεί. Κι έτσι ταξίδεψε η Πία στη Γερμανία. Τηλεφωνήματα και e-mail από την μαμά της σχεδόν καθημερινά μας ενημέρωναν για το κορίτσι μας. Στην αρχή έπρεπε η Πέτρα να την κουβαλάει αγκαλιά τους δύο ορόφους για να βγουν έξω, μέχρι που η Πία ανεβοκατέβαινε τις σκάλες σαν φτερό κι εμείς απορούσαμε πώς έβλεπε. Βόλτες στους αμπελώνες και στο δάσος της περιοχής την έκαναν να διευρύνει τους ορίζοντές της και να χαίρεται σαν κουτάβι κάθε φορά που έβγαιναν έξω. Και στο σπίτι είχε την γρια σκύλα της Πέτρας να της κρατά παρέα, μέχρι να επιστρέψει η μαμά τους από τη δουλειά. Και στα reunion που κάναμε ερχόταν πάντα η κοπελιά μας με την μαμά της, να την καμαρώσουμε και να χαρούμε με την χαρά της. Τους κύκλους γύρω από τον εαυτό της δεν τους σταμάτησε ποτέ, απλά γινόντουσαν όλο και πιο σπάνιοι.
Η Πία μας “έφυγε” σήμερα το πρωί από νεφρική ανεπάρκεια. Κι εμείς δεν θρηνούμε για τον θάνατό της. Γιορτάζουμε για τη ζωή της, για τα καλά χρόνια που πέρασε κοντά μας στο καταφύγιο και κοντά στην Πέτρα. Καλό σου ταξίδι ομορφιά μας κι εκεί που πήγες να συνεχίσεις να χορεύεις τους κυκλικούς σου χορούς.
