Μήτσος

Έτσι θέλουμε να σε θυμόμαστε Μητσάρα, να μας χαμογελάς…  Εδώ και χρόνια δεν ήσουν πια άλλος ένας σκύλος του Καταφυγίου.  Ήσουν δικός μας, ήσουν ο Μήτσος μας, που έπαιζε σαν κουτάβι παρά τα χρόνια σου, που απάτησες την Λίντα με την Γκόλφω αλλά εκείνη σε συγχώρησε, που όταν πια γέρασες πολύ και σου βάλαμε παλτό δεν καθόσουν να στο βγάλουμε, που δεν σου είχε μείνει ούτε ένα δόντι αλλά δεν παραιτήθηκες ποτέ από τις τραγανιστές λιχουδιές…  Κάποτε όμως όλες οι καρδούλες κουράζονται και σταματούν…  ’Aντε, στο καλό γεράκο μας.  20.11.2011