Δεν προλάβαμε ούτε ονόματα να τους δώσουμε κι έτσι από τα 7 μωράκια της Μπέλλας έμειναν μόνο 5.  Αυτά τα δύο έφυγαν την Κυριακή και μας άφησαν με τη γνωστή πικρή γεύση.  Μπορεί να μην τα είχαμε πολύ καιρό στο καταφύγιο, μπορεί να μην προλάβαμε να τα παίξουμε και να τα μεγαλώσουμε, η θλίψη όμως δεν παύει να είναι μεγάλη για δύο μωρά που δεν πρόλαβαν τη ζωή.

Όσο κι αν τις τελευταίες μέρες το περιμέναμε, ο θάνατος του Μολοσσού μας έπεσε πολύ βαρύς. Ίσως αν δεν είχε εκείνη την εκπληκτική πρόοδο να λέγαμε ότι γι άλλη μια φορά χάσαμε τη μάχη.  Εδώ όμως είχαμε ένα ζώο μισοπεθαμένο που αναστήθηκε, πάχυνε, έκανε βόλτες, έπαιζε και ξαφνικά άρχισε μια κατηφόρα που δεν σταματούσε με τίποτα. Κι ανόητα ελπίζαμε ότι θα γίνει κάποιο θαύμα.  Μόνος του στο τέλος δεν ήτανε, αλλά πόσο μετράει αυτό;

Εκεί που πήγες τώρα μεγάλε, τρέχα κι αλώνιζε χωράφια κι αμπέλια όπως έκανες κι εδώ, όσο πρόλαβες.  Δεν μπορέσαμε περισσότερο.

Το Καιτούλι δεν τα κατάφερε…  Ενώ με τους ορούς και τα φάρμακα έδειξε για λίγο ότι παίρνει τα πάνω του, γύρισε η κατάσταση και δεν είχε πια επιστροφή.  Δώδεκα μέρες με ορό και φάρμακα και δεν τα κατάφερε.  Ένα μεγάλο γιατί μας άφησε μια πικρή γεύση στο στόμα.  Και δεν μας παρηγορεί η σκέψη ότι ήταν στα ζεστά και στα μαλακά όσο αγωνιζόταν για τη ζωή του. Το αποτέλεσμα μετράει κι αυτό είναι ότι το μωράκι έφυγε…

Ήταν ο παππούς μας ο αρχαίος.  Ένας από τους παλαιότερους κατοίκους του καταφυγίου.  Έφτασε όμως στο τέλος των δυνάμεών του.  Παρά τις κορτιζόνες που έπαιρνε τους τελευταίους μήνες, εδώ και δύο εβδομάδες δεν μπορούσε πλέον να σηκωθεί.  Νάσαι καλά παππούλη εκεί που είσαι τώρα.  Εμείς θα σε θυμόμαστε κι έτσι θα είσαι ακόμα μαζί μας

Δεν προλάβαμε ούτε όνομα να της δώσουμε!  Την βρήκαμε εχθές το απόγευμα μέσα στο ρέμα να παραπατάει και να σέρνεται, τυφλή, πληγιασμένη, αλλά να κουνάει την ουρίτσα της δειλά, παρακαλώντας μας να μην της κάνουμε κακό.  Στο καταφύγιο ήπιε λίγες γουλιές νερό και σωριάστηκε πάνω στη κουβερτούλα. Δεν ξέρω αν αισθάνθηκε την μαλακή και ζεστή κουβέρτα, ελπίζω ναι έστω κι αν ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της.  Σήμερα το πρωί είχε ήδη “φύγει” σίγουρα με το παράπονο ότι την βρήκαμε αργά