Την είχαμε ονομάσει Σίνιαντ, αλλά όλοι την φωνάζαμε γιαγιά. Μας την είχαν φέρει για να την κοιμίσουμε πέρσι τέτοιο καιρό. Ήταν μια φαλακρή γριούλα, πετσί και κόκαλο, γεμάτη πληγές, που δεν ζητούσε παρά ένα πιάτο φαγητό κι ένα χάδι. Της κάναμε όλες τις εξετάσεις που μπορεί να φανταστεί κανείς και δεν βρίσκαμε τίποτα. Η γιαγιά έζησε με αξιοπρέπεια ένα περίπου χρόνο μαζί…
Η Νταίζη μας δεν τα κατάφερε. Γριούλα, μισότυφλη και με υψηλό δείκτη Καλαζάρ, βρέθηκε στη βάση ενός γκρεμού απ' όπου είχε πέσει. Παρά τις προσπόθειές μας η Νταιζούλα μας άφησε. Θα τρέχει τώρα νεαρό κοριτσάκι όπως ήταν κάποτε και χωρίς πόνους και αρρώστιες στη γέφυρα του ουράνιου τόξου. Στο καλό Νταιζού
Η Λίτσα μας δεν ζει πια. Έζησε από κουτάβι 18 ολόκληρους μήνες στο καταφύγιο, μια ψυχούλα γεμάτη τρόμο. Από μικράκι δεν μπορούσε να ηρεμήσει και να καταλάβει πόσο την αγαπούσαμε. Τελικά βρέθηκε η οικογένεια που ανέλαβε να της δείξει πόσο όμορφη είναι η ζωή. Όμως! Ένας απότομος ήχος και το άνοιγμα της πόρτας από συγγενείς της οικογένειας κι η Λίτσαβρέθηκε πανικόβλητη έξω. Μέσα…
Η Λίλιφεε κι η Μπέλλα ήταν δύο κοριτσάκια που έφτασαν στο καταφύγιο στη χειρότερη δυνατή κατάσταση. Με ανύπαρκτο ανοσοποιητικό, κοκαλιασμένα από την ασιτία, χωρίς τρίχωμα και γεμάτα σκουλήκια. Δεν τα κατάφεραν να επιζήσουν, όσο κι αν προσπαθήσαμε. Πρώτα έφυγε η Λίλιφεε και λίγες μέρες αργότερα την ακολούθησε η Μπέλλα. Τώρα θα τρέχουν στο ουράνιο τόξο με πλούσιο μεταξένιο τρίχωμα και κοιλίτσες γεμάτες λιχουδιές
Η μικρούλα Λίλυ δεν πρόλαβε. Μαζί με αρκετά άλλα κουτάβια ζούσε σε περιφραγμένο χώρο στη παραλία μέχρι να υιοθετηθεί και να μπει στο καταφύγιο για να προετοιμαστεί. Δυστυχώς το καταφύγιο δεν έχει το χώρο να πάρει τα αμέτρητα κουτάβια που πετάνε ασυνείδητοι. Η Λίλυ υιοθετήθηκε! Μια μέρα πριν μπει στο καταφύγιο, κάποιος πέταξε μια σακούλα με κόκκαλα στα κουτάβια. Η Λίλυ μπήκε…
