Η Βασιλικούλα μετά απο 2μιση χρόνια φιλοξενίας από μέλος μας, πέρασε τη γέφυρα του ουράνιου τόξου. Πέρασε δύο χρόνια γεμάτα αγάπη και στοργή που τόσο της είχαν λείψει όσο ήταν στο δρόμο. Βασιλικούλα μας, είμαστε σίγουροι ότι τώρα
εκεί ψηλά που είσαι, είσαι ξανά νεά και τρέχεις σαν τον άνεμο :).
Μας λείπεις αλλά ήρθε η στιγμή να ξεκουραστείς, θα σε αγαπάμε πάντα!
13.09.13
**************************

Μάθαμε από το facebook για μία σκυλίτσα που βρέθηκε στα Βασιλικά της Σαλαμίνας με λάμα και βίδες που εξείχαν από το πόδι της (φωτο επάνω) και με πληγές στη πλάτη της (φωτο κάτω).  Τα παιδιά στη Σαλαμίνα κάνουν εξαιρετική δουλειά με ψίχουλα, την σκυλίτσα όμως δεν μπορούσαν να την αναλάβουν.  Αποφασίσαμε να την πάρουμε κι έτσι η Κυρά Βασιλική πήγε κατευθείαν από τη Σαλαμίνα  στον ορθοπεδικό μας.

Xθές κοιμήθηκε η Βιόλα μας. Σιγά σιγά μας αφήνουν τα παππούδια μας… Έζησε κοντά μας 5 ολόκληρα χρόνια χωρίς να της λείψει τίποτα. Ίσως μία κατάδική της οικογένεια, αλλά τελικά εμείς γίναμε αυτή. Νάσαι καλά εκεί που πήγες Βιολάκι. 17/4/13 Ευχαριστούμε τους εικονικούς γονείς της που ηταν διπλα της και δίπλα μας αυτά τα χρόνια. Είχε μπει στο καταφύγιο 9/4/08 κι έζησε κοντά μας 5 προστατευμένα χρόνια. Χαρακτηριστική η φωτογραφία της που έχει τα χεράκια της μπροστά και παρακαλεί για το μπισκοτάκι.

***

Η Βιόλα μας είναι ένα πλασματάκι μικροκαμωμένο, γλυκό και χαδιάρικο αλλά δεν μπορεί πια να βγει στους δρόμους.  Πρέπει να παίρνει κάθε μέρα το φάρμακό της, το Τ4 για τον θυρεοειδή της.  Γι αυτό το λόγο έχει και δερματικά προβλήματα.  Αυτό όμως δεν την εμποδίζει από το στέκεται όρθια στα πίσω ποδαράκια της και να παρακαλάει με τα χεράκια της, είτε για μπισκοτάκι είτε για μία εικονική υιοθεσία.

Έτσι τον παράτησαν δεμένο στο δέντρο.  Καθαρόαιμο Chow Chow με ακαταχώρητο μικροτσίπ σε κατάσταση που δεν είχαμε ξαναδεί.  Σαν να ήταν δεμένος κάπου με αλυσίδα μισού μέτρου για όλη του τη ζωή κι εκεί που καθόταν και κοιμόταν, εκεί έκανε κι όλες του τις ανάγκες. Αγωνιούσε από τον πόνο κάθε φορά που έπρεπε να κάνει ένα βήμα, αλλά η μεγάλη του αγωνία ήταν να αναπνεύσει.  Σήμερα, 1/1/13, που η ζωή ξαναβρήκε τον κανονικό της ρυθμό τον πήγαμε στον ορθοπεδικό μας να δει ένα μεγάλο εξόγκωμα που είχε στα πλευρά.  Και μόλις ξάπλωσε στο τραπέζι και τον γύρισε ο γιατρός στο πλάϊ για να του κάνει την ακτινογραφία, πέταξε η ψυχούλα του…  Έφυγε σαν πουλάκι…  Η ακτινογραφία δείχνει τον τεράστιο όγκο που κάλυπτε την καρδιά και τους πνεύμονές του αφήνοντας ελεύθερο ένα απειροελάχιστο τμήμα για να παίρνει αυτές τις αγωνιώδεις αναπνοές όσο ζούσε.
Άλλο ένα ζώο που βασανίστηκε στα χέρια των ανθρώπων και πέθανε με την απορία σε τι έφταιξε και γεννήθηκε…

Ο Ήρωας τελικά δεν τα κατάφερε. Έφυγε τη νύχτα…

Τα δικά μας συναισθήματα δεν παίζουν ρόλο εδώ. Το σημαντικό είναι η δικιά του αγωνία τον τελευταίο καιρό και το βασανιστήριο στο οποίο τον είχαν υποβάλει οι “άνθρωποί” του. Καλό σου ταξίδι αγόρι μου εκεί που πας και ξέχασέ μας όλους…

Τον βρήκαμε δεμένο έξω από το καταφύγιο φρεσκοχειρουργημένο και μάθαμε τελικά ότι είχε διαπυημένους όγκους στη πλάτη του οι οποίοι είχαν αφαιρεθεί χειρουργικά και οι φιλόζωες κυρίες που τον είχαν μαζέψει, θεώρησαν καλό να τον πετάξουν έξω από το καταφύγιο. ΟΡαφαήλος όμως δεν πήγαινε καλά. Του κάναμε υπέρηχο και διαπιστώθηκαν μεταστάσεις. Πολλοί όγκοι στους πνεύμονες και σε άλλα όργανα. Ο Ραφαήλος αποφάσισε μόνος του να φύγει το απόγευμα. Δεν ήταν όμως μόνος του, είχε δίπλα του το χέρι που τον φρόντιζε όλο αυτό το καιρό.