Αχ παππούλη!  Κι ελπίζαμε να ζήσεις τουλάχιστον όσο κι εμείς.  Το βλέπαμε όμως νάρχεται, είχες βαρύνει, οι κινήσεις σου γινόντουσαν με δυσκολία, είχες χάσει το καμαρωτό σου περπάτημα κι η καρδιά σου, αχ αυτές οι κουρασμένες καρδούλες των παπούδων, σε άφηνε λίγο λίγο.  Σήμερα, παρά τα φάρμακα που έπαιρνες, έκανες ασκήτη.  Σε τρέξαμε στην κλινική, σου έκαναν ότι έπρεπε να σου κάνουν κι επιστρέψαμε στο καταφύγιο για να φύγεις ύστερα από λίγο για το μεγάλο ταξίδι.  Πού να απαριθμήσουμε τις χάρες σου σ’ αυτό το μικρό χώρο παππού;  Ήσουν ένας και μοναδικόςπαππού Γιώργο. 27.12.2011

Έτσι θέλουμε να σε θυμόμαστε Μητσάρα, να μας χαμογελάς…  Εδώ και χρόνια δεν ήσουν πια άλλος ένας σκύλος του Καταφυγίου.  Ήσουν δικός μας, ήσουν ο Μήτσος μας, που έπαιζε σαν κουτάβι παρά τα χρόνια σου, που απάτησες την Λίντα με την Γκόλφω αλλά εκείνη σε συγχώρησε, που όταν πια γέρασες πολύ και σου βάλαμε παλτό δεν καθόσουν να στο βγάλουμε, που δεν σου είχε μείνει ούτε ένα δόντι αλλά δεν παραιτήθηκες ποτέ από τις τραγανιστές λιχουδιές…  Κάποτε όμως όλες οι καρδούλες κουράζονται και σταματούν…  ’Aντε, στο καλό γεράκο μας.  20.11.2011

Αυτό μας το έστειλε η Χρυσάνθη. Ήταν 5 κι έμεινε 1…

Ένα ένα φεύγατε, δεν πρόλαβα ούτε όνομα σας δώσω. Στην αρχή ήμουν αισιόδοξη. Εφόσον γλιτώσατε από τον πνιγμό (που κάποιοι «καλοί άνθρωποι» επιθυμούσαν) πίστευα ότι όλα θα πάνε καλά. Η έλλειψη όμως της μαμάς σας δεν μπορούσε τελικά να αντικατασταθεί ούτε από την φροντίδα στο Νοσοκομείο, ούτε από την αγκαλιά και την αγάπη της Αννέτ. Εύχομαι εκεί που είστε να τρέχετε παρέα ευτυχισμένα και με κοιλίτσες γεμάτες…

Την ημέρα που έφυγε η Honey Bunny βρέθηκε εγκαταλελειμμένος μέσα σε ένα καφάσι ο μικρούλης Trooper.  Όλο του το κορμάκι ήταν γεμάτο φωλιές τσιμπουριών, τρισμύρια έπεσαν μετά τον ψεκασμό.  Το ζωάκι είχε βαριά αναιμία και δυσανεξία σε κάθε λογής τροφής και θερμοκρασία 3 βαθμούς κάτω από το κανονικό.  Παρά τους ορρούς, τις θερμοφόρες κι ένα σωρό κοκταίηλ κι άλλα βοηθήματα για να αντιδράσει ο οργανισμός του, ο μικρούλης πέταξε για το ουράνιο τόξο σήμερα το πρωί.  Ήταν δεν ήταν 25 ημερών.

Εδώ πια τί να πούμε;;  Δεν θα γράψουμε για τους άθλιους που μας το πέταξαν έξω από τη πόρτα.  Δεν αξίζουν ούτε μία γραμμή.  Το σημαντικό είναι το μωράκι.  Παράλυτο από τη μέση και κάτω.  Το είχαμε στα πούπουλα για δύο εβδομάδες, το ταΐζαμε με μπιμπερό να δυναμώσει λίγο μήπως και οι ακτινογραφίες μας δώσουν ελπίδα για να διαπιστωθεί όμως ότι από τη μέση και κάτω δεν είχε νωτιαίο μυελό.  Κάθε ένα δάκρυ μας ας είναι και μια δυστυχία πάνω σ’ αυτούς που το πέταξαν και μετέθεσαν αλλού την ευθύνη.  Στο καλόHoney Bunny! Και κοίτα, εκεί που πήγες να τρέχεις με γερά ποδαράκια όσο τραβάει η ψυχούλα σου.