Την ημέρα που έφυγε η Honey Bunny βρέθηκε εγκαταλελειμμένος μέσα σε ένα καφάσι ο μικρούλης Trooper.  Όλο του το κορμάκι ήταν γεμάτο φωλιές τσιμπουριών, τρισμύρια έπεσαν μετά τον ψεκασμό.  Το ζωάκι είχε βαριά αναιμία και δυσανεξία σε κάθε λογής τροφής και θερμοκρασία 3 βαθμούς κάτω από το κανονικό.  Παρά τους ορρούς, τις θερμοφόρες κι ένα σωρό κοκταίηλ κι άλλα βοηθήματα για να αντιδράσει ο οργανισμός του, ο μικρούλης πέταξε για το ουράνιο τόξο σήμερα το πρωί.  Ήταν δεν ήταν 25 ημερών.

Εδώ πια τί να πούμε;;  Δεν θα γράψουμε για τους άθλιους που μας το πέταξαν έξω από τη πόρτα.  Δεν αξίζουν ούτε μία γραμμή.  Το σημαντικό είναι το μωράκι.  Παράλυτο από τη μέση και κάτω.  Το είχαμε στα πούπουλα για δύο εβδομάδες, το ταΐζαμε με μπιμπερό να δυναμώσει λίγο μήπως και οι ακτινογραφίες μας δώσουν ελπίδα για να διαπιστωθεί όμως ότι από τη μέση και κάτω δεν είχε νωτιαίο μυελό.  Κάθε ένα δάκρυ μας ας είναι και μια δυστυχία πάνω σ’ αυτούς που το πέταξαν και μετέθεσαν αλλού την ευθύνη.  Στο καλόHoney Bunny! Και κοίτα, εκεί που πήγες να τρέχεις με γερά ποδαράκια όσο τραβάει η ψυχούλα σου.

Μωρέ Χουζουρίτσα, μικρουλίτσα, δεν τα κατάφερες…  Παρά τις προσπάθειες της προσωρινής σου μαμάς, παρά τα φάρμακα και τις σπέσιαλ τροφές, έσβηνες κάθε μέρα και από λίγο.  Νάσαι καλά εκεί που πήγες…

Ήρθες κι έφυγες αγόρι όμορφο και κατάλευκο.  Λέμε ότι η Ερλίχια θεραπεύεται εύκολα και δεν είναι τίποτα.  Όχι όμως πάντα.  Ο Σνόου ήρθε με 15.000 αιμοπετάλια όταν κατώτατο όριο είναι οι 200.000 και με πληγές που δεν έκλειναν.  Και δυστυχώς ούτε τα ακριβά Ροναξάν βοήθησαν, σε μια εποχή που λιγοστεύουμε τις μερίδες φαγητού των ζώων για να επιπλεύσουμε οικονομικά.  .Η πρώτη αιμορραγία μας κράτησε ξύπνιους την πρώτη νύχτα δίπλα του και διήρκεσε αρκετές μέρες.  Η δεύτερη, σε συνδυασμό με δυνατές διάρροιες  ήταν και η μοιραία.  Κοιμήσου ήρεμα καλέ μου δίπλα στα άλλα μωρά μας κι εκεί που πας δώσε χαιρετισμούς και στον Ορφέα.

Ο Ορφέας μας!  Ο μεγάλος (σε ηλικία και μέγεθος) λύκος μας που είχε υιοθετηθεί πριν 6 χρόνια στον Καναδά.  Αποφάσισε πως ήταν καιρός να φύγει.  Έφυγε από δω σε ηλικία 6-7 ετών με ένα τεράστιο πρόβλημα υγείας, είχε έναν όγκο μέσα στο στόμα του, χειρουργήθηκε στον Καναδά κι έζησε 6 ολόκληρα χρόνια με απόλυτη αγάπη από την μαμά του και τα δύο σκυλοκοριτσάκια της οικογένειας.  Θα μπορούσε να γράψει κανείς βιβλίο για τον Ορφέα, ας αρκεστούμε όμως σ’ ένα “καλό ταξίδι φίλε” και μια ευχή, να ακούει φλάουτο εκεί που πήγε, που τόσο αγαπούσε τον ήχο του.