Ο Ταρζάν ακολούθησε την μοίρα των περισσότερων αδέσποτων ζώων.  Δεν τα κατάφερε...  Μην κοιτάτε τα ζώα που υιοθετούνται και γιορτάζουμε κάθε φορά που κάποιο πάει σπίτι του.  Τα περισσότερα, μικρά και μεγάλα, πεθαίνουν σε μια γωνίτσα μόνα τους, άρρωστα, χτυπημένα, δηλητηριασμένα.  Ο Ταρζάν όμως είχε τη τύχη στη δύσκολη στιγμή του τέλους του, να έχει το χέρι του κοριτσιού που τον…

Ήταν ένα από τα πολυαγαπημένα μας ο Λήο.  Από τα πιο χαρισματικά μωρά!  Λατρεμένο από την οικογένειά του κι από μας.  Ήρθε στο καταφύγιο μικρούλι μωράκι, φιλοξενήθηκε στο σπίτι μέλους μας και βρήκε μία από τις τελειότερες οικογένειες που μπορούν να υπάρξουν.  Μας επισκέφθηκε πριν ένα μήνα για να τον δούμε και να τον καμαρώσουμε.  Δεν πρόλαβε να χαρεί τη ζωή…

Δεν προλάβαμε ούτε ονόματα να τους δώσουμε κι έτσι από τα 7 μωράκια της Μπέλλας έμειναν μόνο 5.  Αυτά τα δύο έφυγαν την Κυριακή και μας άφησαν με τη γνωστή πικρή γεύση.  Μπορεί να μην τα είχαμε πολύ καιρό στο καταφύγιο, μπορεί να μην προλάβαμε να τα παίξουμε και να τα μεγαλώσουμε, η θλίψη όμως δεν παύει να είναι μεγάλη…

Όσο κι αν τις τελευταίες μέρες το περιμέναμε, ο θάνατος του Μολοσσού μας έπεσε πολύ βαρύς. Ίσως αν δεν είχε εκείνη την εκπληκτική πρόοδο να λέγαμε ότι γι άλλη μια φορά χάσαμε τη μάχη.  Εδώ όμως είχαμε ένα ζώο μισοπεθαμένο που αναστήθηκε, πάχυνε, έκανε βόλτες, έπαιζε και ξαφνικά άρχισε μια κατηφόρα που δεν σταματούσε με τίποτα. Κι ανόητα ελπίζαμε ότι θα γίνει…

Το Καιτούλι δεν τα κατάφερε...  Ενώ με τους ορούς και τα φάρμακα έδειξε για λίγο ότι παίρνει τα πάνω του, γύρισε η κατάσταση και δεν είχε πια επιστροφή.  Δώδεκα μέρες με ορό και φάρμακα και δεν τα κατάφερε.  Ένα μεγάλο γιατί μας άφησε μια πικρή γεύση στο στόμα.  Και δεν μας παρηγορεί η σκέψη ότι ήταν στα ζεστά και στα μαλακά…