Ρόκυ – Rocky
“Τα μάτια είναι τυφλά. Πρέπει να βλέπει κανείς με την καρδιά.
Με την καρδιά.
Σαν τον Ρόκυ μας. Με την τεράστια καρδιά και τα ομορφότερα μάτια του καταφυγίου.
Το παιδί μας “έφυγε”,πλήρης ημερών, ήρεμος και με εμάς κοντά του. Και μπορεί να μην μπόρεσε να μας δει ποτέ, αλλά ήξερε πόσο τον αγαπήσαμε. Κι αυτό είναι το σημαντικό, η αγάπη,
τίποτα άλλο δεν μετράει όταν φτάσει εκείνη η ώρα.
Και από αυτήν τον χορτάσαμε.
Θέλουμε να ευχαριστήσουμε μέσα από την καρδιά μας τις εικονικές μαμάδες του, Κατερίνα Π., Νατάσα Χ., Ευαγγελία Φ.,
Ευδοκία Ψ., Μυρτώ Σ. και Μαργαρίτα Μ. που τον στήριζαν και μας βοηθούσαν να του προσφέρουμε ότι χρειαζόταν!
Καλό ταξίδι αγόρι μας και ελπίζουμε εκεί που είσαι τώρα να υπάρχει μόνο φως!
Το ΚΑΖ, το σπίτι σου
****
Click for more...
Ρέα – Rea
Αυτό που επιθυμούμε είναι να αφήνουν έξω από την πόρτα του καταφυγίου όποια ιστορία κουβαλούν και μπαίνοντας να ξεκινούν μια νέα ζωή.
Όμως κάποια τραύματα είναι τόσο βαθιά που δεν καταφέρνουν να τα τινάξουν από πάνω τους.
Όπως η Ρέα μας, που ήρθε με προβλήματα υγείας, αλλά και με φόβο για τον άνθρωπο. Δεν μάθαμε ποτέ τι της είχε συμβεί στην προηγούμενη ζωής της.
Η Ρέα “έφυγε”, όμως πρόλαβε στιγμές, στιγμές που χαλάρωσε, που αφέθηκε, έφαγε τις λιχουδιές της, ένιωσε ασφαλής και πάνω απ’όλα ότι την αγαπούν. Και χαμογέλασε.
Κι αυτό είναι που θα κρατήσουμε όταν την σκεφτόμαστε.
Ευχαριστούμε πολύ την γλυκιά Μαριλένα και την μικρούλα Λούνα, που την στήριζαν και της έστελναν την αγάπη τους από το Λονδίνο και την Λουκέρνη.
Αντίο Ρεάκι
Το σπίτι σου, το ΚΑΖ.
Click for more...
Μο – Mo
Ο Μο προδόθηκε από τους ανθρώπους του όχι μια φορά, αλλά δύο. Η ιστορία του είναι από αυτές που μας συγκλόνισαν, μας εξόργισαν και μας απογοήτευσαν πάρα πολύ.
Και αυτό γιατί πριν προδοθεί, είχε παραμεληθεί σε βαθμό που η κατάσταση της υγείας του ήταν πλέον μη αναστρέψιμη.
Ήταν μόνο τριών ετών και ήταν σαν να΄χει γεράσει…
Ο Μο έφυγε. Και θέλουμε να τον αποχαιρετήσουμε όχι με πίκρα, ούτε με θυμό, αλλά με πολλή αγάπη και συγκίνηση.
Συγκίνηση γιατί υπήρξαν άνθρωποι που μέσα από μια φωτογραφία μπόρεσαν αυτό που δεν μπόρεσαν τρία χρόνια οι δικοί του,
να τον αγαπήσουν, να τον πονέσουν, να τον σκέφτονται και να του στέλνουν ευχές, γλυκόλογα και φιλιά.
Οι εικονικοί γονείς του. Κι ο πόνος που μοιράζεται μικραίνει.
Με αυτή την σκέψη την γλυκιά, θα του πούμε αντίο.
Η οικογένεια του, μια μεγάλη οικογένεια, όλοι εμείς.
Click for more...
Κώστας – Costas
Σήμερα ήταν η μέρα που ο Κώστας μας διάλεξε να φύγει.
Ζούσε στο καταφύγιο από το 2007, όταν από κάπου περίσσεψε και τον βάφτισαν ψευδώς επιθετικό, άρα και ανεπιθύμητο.
Απο τα πρώτα χρόνια ήταν αχώριστος με τον Γιάννη, το κολλητάρι του στο καταφύγιο. Ζήσαν πολλά χρόνια μαζί και ο Γιάννης έφυγε πρώτος. Προφανώς του Κώστα του ‘λειπε πολύ και αποφάσισε να πάει να τον βρεί.
Έφυγε πλήρης ημερών, κοντά στα 15 και ξέρουμε πως είναι καλά, καλύτερα, εκεί που πήγε.
Εμάς μας λείπει ήδη, όμως τα ζώα μας για μας είναι σημαντικότερα απ΄τα δικά μας συναισθήματα.
Καλό ταξίδι Κώστα μας!
Οι άνθρωποι σου, οι άνθρωποι του σπιτιού σου, του ΚΑΖ.
R.I.P 09.09.2020
Click for more...